Do Melancholii podchodziłam kilka razy. Nie wiem dlaczego bałam się tego filmu. A w zasadzie bałam się, że za bardzo utożsamię się z myślami światowego „skandalisty” Larsa von Triera. Postawiłam cudzysłów bo nie wiem skąd takie określenie. Czy prawdziwe filmy, zachowania obnażające ludzką rasę muszą otrzymywać miano skandali?
Zostawiam to jako pytanie retoryczne.
W końcu usiadłam do Melancholii i…. nie mogę dojść do siebie. I nie chodzi mi o wątek główny, który wydawałby się banalny. Koniec świata kojarzy się z wybujałą fantazją, z zabobonami… Chodzi mi raczej o grę aktorską, muzykę, ale przede wszystkim o głębię filmu. O jego wrażliwość, estetykę, która totalnie odpowiada moim myślom.
Film Melancholia doświadczył mnie metafizycznie, dotknął mojej wrażliwości.
Produkcja Larsa von Triera zaczyna się sekwencją wydawać by się mogło, dziwnych i niezrozumiałych obrazów, a z czasem wszystko nabiera sensu, odkrywa się i układa w układankę, która ponownie zostaje rozrzucona za pomocą pozornego chaosu i emocji, które w nas wstępują. Gra głównych aktorek potęguje powagę, wrażliwość i emocje wypływające z filmu.
Dunst w tym filmie gra przede wszystkim twarzą. Każdy jej gest, ruch brwiami, spojrzenie, dosłownie cała mimika, mistrzowsko oddają stany emocjonalne głównej bohaterki. To jedna z najlepszych kreacji z jakimi się spotkałam w filmach. A moment, w którym oddaje się planecie, kiedy się z nią pieści… kiedy kokietuje swoją zbawczynię od zła z jakim spotkała się na świecie… jest bezcenny. Pomijając fakt, że jest piękną kobietą…
Jak zawsze, można u Triera delektować się zabiegiem kręcenia “kamerą z ręki”, przez co film staje się realistyczny i prawdziwy, a to w kinie bardzo cenię.
Koniec świata = wybawienie od zła jakie panuje na świecie, ulga i spokój.
Melancholia to film o wewnętrznym przeżywaniu, bezsilności wobec zła na świecie, samotności wewnętrznej, ale również film o nadziei, oczekiwaniu na koniec cierpienia.
Gorąco polecam.
contemporarycondition.blogspot.com
