Zeruya Shalev. Kobieta odważna. Jej odwaga wynika z tego, że kontrowersyjne książki pisze w Izraelu. A może raczej prawdziwe? Dlaczego nie jesteśmy państwem, które przygotowane jest na literaturę nieoczywistą, w której najważniejszym tematem jest pokazanie pewnej obsesji narastającej w bohaterach. Która przedstawia pewien proces.
W literaturze brakuje mi surrealizmu, wszystko jest za proste, miałkie. Dlaczego tak mało polscy autorzy koncentrują się na wewnętrznym świecie człowieka. Na walce jaką toczy w swoim umyśle? Przecież to co na zewnątrz, niemalże jest nieistotne. Po co nam obiektywny opis rzeczywistości? Czy nie lepiej zobaczyć go oczyma bohaterki, trochę surrealistyczny nieoczywisty? Właśnie to budzi napięcie w czytelniku. Czy nie lepiej pokazać w jaki sposób szaleństwo może wpłynąć na odbiór rzeczywistości?
Kiedy byłam małą dziewczynką, czułam się w świecie dorosłych jak szpieg. Próbowałam zbadać ludzką duszę i stosunki w rodzinie. Śledziłam moich rodziców, rodziców moich koleżanek, a wszystko wydawało się jedną wielką zagadką. Gdy zaczęłam już pisać, zawsze pisałam właśnie o tym. O spotkaniach dusz, które odczuwały wzajemny pociąg, wstręt i potrzebę ucieczki. Rodzina to cały wielki świat, już pojedynczy człowiek jest światem – w jednym z wywiadów powiedziała Zeruya Shalev – mój osobisty świat jest chaotyczny. Jedynie w przeszłości udaje mi się znaleźć jakąś logikę albo porządek, ale w życiu codziennym przeżywam wszystkie lęki i bóle człowieka, który stawia czoła nowemu, chaotycznemu i nie do końca zrozumiałemu światu.
Czy dorośniemy do takiej literatury? Czy nadal będziemy żyć w nijakości? Czyli w tym, co jest dla nas najważniejsze. Zachować P-O-Z-O-R-Y.
