Coraz bardziej odczuwam przemijanie. Kolejne osoby odchodzą do “wieczności”. Mam coraz większy dystans do historii religijnej, która niejako przekonuje nas, że po śmierci nastąpi zmartwychwstanie. Ale kiedy stoisz przed obliczem śmierci kogoś bliskiego, do głowy przychodzi mnóstwo pytań, na które nie ma odpowiedzi. Bo gdzie jest odpowiedz? Chyba w nas samych. W tym jak bardzo wierzymy w powiedziane i zapisane niegdyś słowa.
No właśnie, słowa, słowa. Sama wiem jaką mają moc. Jak bardzo potrafią zranić, przekonać i usprawiedliwić. Kiedy zapisuję treść, dopiero poznaję swoje myśli. To dziwne, ale dokładnie tak mam. Nostalgiczny czas nie opuszcza mnie od dłuższego czasu.
Dziś słucham po raz kolejny, najnowszego albumu Dawida Podsiadło, który budzi moje tęsknoty. I szczerze przyznam, że dojrzałość nie ma wieku, ma tylko mądrość, która do każdego przychodzi w różnych momentach. Do niektórych wcale, lub tuż przed ostatecznym aktem. Najczęściej z poczuciem winy i z tęsknotą za poprawą.
Dużo czasu spędzałam ostatnio sama ze sobą. I już wiem… przyznam, że książki faktycznie piszę raczej dla siebie. Chcę się wyżyć, wyrzucić z siebie złość, która latami się we mnie kumuluje. Złość na brak logiki. Złość na brak rozsądku. I złość na (wszech) otaczającą głupotę. Złość na niezrozumienie. Złość na szufladkowanie. Złość na zazdrość. Złość na obmawianie. Złość na hipokryzję. Złość na obłudę. Poszukam kolorów, obiecuję, ale będzie trudno. Szarość dominuje. Szarość mas, szarość postępowań. Jeżeli koloryt to tylko przyrody, koloryt bezbronnych zwierząt, bezbronnych dzieci i bezbronnych zachowań. Koloryt otwarteg serca. Koloryt szczerości. Koloryt zrozumienia. Koloryt zaufania. Koloryt miłości. Miłości niespełnionej i miłości spełnionej. Koloryt oddania. Koloryt przyjaźni. Dostrzegam to również. Nawet jak się komuś wydaje, że nie. To tak nie jest. Ale muszę być sobą. I chłostać szczególnie siebie myślami, które dokuczają.
Dostałam kilka lat temu coś takiego, od tego czasu zmieniłam swoje życie…
by Aryien Lostt
